Ik kan het me niet herinneren is in eens een heel actueel thema naar aanleiding van het politieke debat van de Kamer met Rutte.
Waarom ik zo boos was?
Het herinnerde mij aan een situatie met een vriendin die mij eens vroeg waarom ik zo boos op haar was geweest. Ik zei, ‘ik kan het me echt niet herinneren’. En ik kon het me toen ook echt niet meer herinneren. Na een paar dagen piekeren kwam het langzaam terug.
We waren op de terugweg van vakantie en stonden bij de auto, ik vroeg haar of we nog naar een tentoonstelling zouden gaan een eindje verder op. Dat zou wel betekenen dat we dan nog een hotel moesten vinden voor de nacht. De andere optie was nu snel terugreizen naar huis en dat zouden we wel halen, maar zou een latertje worden. Mijn vriendin reageerde helemaal niet, ik begreep er niets van en werd ongeduldig, er moest immers wel een beslissing genomen worden. Tenslotte besloot ik om in de auto te stappen en gewoon maar naar huis te rijden. Ik besloot het onderwerp niet meer te berde te brengen. Voor mij was de situatie klaar, ik had een beslissing genomen en besloten wat er gebeurd was in de ijskast te leggen.
Dus toen zij later aan mij vroeg waarom ik destijds zo boos was, had ik kennelijk wat tijd nodig om mijn herinneringen te ontdooien.
Soms is tijd nodig om te kunnen overdenken
Problemen kunnen niet altijd opgelost worden, soms moet je ze even laten rusten om te overdenken wat er toch aan de hand is. Maar dat kan niet altijd, soms loopt de tijd door en wordt het oplossingsproces daardoor onder druk gezet. Ik wilde niet midden in de nacht thuis komen, daardoor gaf ik ons geen tijd om met elkaar na te gaan welke positie een ieder inneemt. Misschien duurt het een uur en komen we s ’nachts om 2 uur thuis. Zo werkt het nu eenmaal in relaties. Mijn, half bewuste motivatie, om niet midden in de nacht thuis te komen, had tot gevolg dat er een beslissing genomen moest worden. Waar mijn vriendin zat met haar gedachten dat begreep ik echt niet, ik was gericht op duidelijkheid.
Door haar vraag begrijp ik nu, dat zij geraakt werd door mijn boosheid (zo heeft zij mijn ongeduld ervaren). Zij viel stil en kennelijk hoorde ze niet meer wat ik zei (wellicht een soort van bevriezing). Mijn ongeduld of een ander voorval triggerde kennelijk iets bij haar, waardoor ze zo reageerde. Misschien had ik wel niet gereageerd op iets wat zij vertelde. Van alles is mogelijk.
Terug naar Rutte. Ik kan me voorstellen dat Rutte het echt niet kon herinneren, want er komt zoveel op zijn bord dat hij geen tijd en ruimte neemt, noch geeft, om iets te overwegen. Laat staan om zijn eigen rol in het geheel te zien. Rutte is strijdbaar. Dus misschien is er niet uitgebreid over Omzigt gepraat, maar Omzigt wordt niet los gezien van de toeslagenaffaire. Er is geen reflectie op de oorzaak van de toeslagenaffaire, op het soort beleid dat gevoerd wordt en Omzigt is de lastige klokkenluider. Er wordt niet stilgestaan bij de oorzaken waarom het systeem niet deugt. Het wordt niet gezien als een gemeenschappelijk probleem. Men is alleen bezig met de zondebok, de klokkenluider in hun hoofd. Die moet bestreden worden.
Motivatie en communicatie moeten helder zijn
Zoals ik het me ook echt niet kon herinneren. Ik had ook niet gecommuniceerd wat ik echt ervaarde, mijn verbazing, noch hoe ik me daaronder voelde, namelijk niet leuk dat ze niet reageerde. Ik vond het vreemd en onbegrijpelijk. Als onze eigen motivatie onduidelijk is en we niet door anderen gecorrigeerd worden, dan ontstaan problemen. Wat gevoeld en ervaren wordt, komt niet boven tafel en gaat een eigen leven leiden.
Lineair denken, regels bedenken, alleen wat je ziet en wetenschappelijk kan bewijzen laten gelden, zo eenvoudig is het leven niet. Motivaties en ervaringen, intuïtie zijn niet altijd zichtbaar, maar spelen een belangrijke rol en moeten zichtbaar gemaakt worden. Dat vraagt een andere leiderschapsstijl. Dat kost tijd en echte aandacht.
Wat zit er in de ijskast?
Hopelijk komt er na deze overspannen verkiezingen, nu een tijd voor bezinning. Zien we net als ik wat we in de ijskast gestopt hebben. Wellicht gunnen we elkaar enige tijd, zodat er ruimte komt om te reflecteren op hoe we met elkaar omgaan. Er valt veel te winnen als we met meer respect, tijd en aandacht naar elkaar kijken.