Corona en fight -flight-freeze
De corona maatregelen betekenen dat we beperkt worden in onze vrijheid. Met ons verstand zeggen we dat er iets moet gebeuren, we moeten zorgen dat het niet uitbreidt. Dus komen er maatregelen om verder uitbreiding te voorkomen.
Herinnert aan vroegere vrijheidsbeperkende situaties
Beperkt worden in onze vrijheid zorgt dat we herinnert worden aan andere situaties waarin we beperkt werden. Met ons verstand kunnen we de maatregelen goed vinden, en de overgrote meerderheid is het daar ook mee eens, maar iedereen voelt ook een opstandigheid, onrust want met je lichaam moet je je inperken. Je verstrakt, verstijfd toch iets, ook al ben je met je verstand het geheel eens met de maatregelen. De corona dwingt ons om de spanning te ervaren tussen ruimte krijgen om iets te overdenken en beperkt worden en moeten gehoorzamen, bv onze mond wordt gesnoerd of herinneringen aan letterlijk fysiek mishandeld worden, etc. Vroegere ervaringen worden ineens geactualiseerd.
Als je jong bent, ben je afhankelijk van je omgeving
Als je als kind een intrusieve vader of moeder of anderen hebt gehad, die je steeds alles uit handen hebben genomen, dan moet je heel snel zijn om nog enige zelfbeschikking te kunnen ervaren. De vecht response. Een andere mogelijkheid is dat je het opgegeven hebt om enige zelfbeschikking te hebben en dat je geleerd hebt om geen initiatieven te nemen en geen verlangens te hebben. Je bent verlamd. Je vlucht of bevriest.
Of je bent opgegroeid in een heel verwaarlozende omgeving, dan heb je geleerd om af te wachten en niets te vragen voor jezelf, je zorgt dat je niemand tot last bent. Je lost problemen zelf op of je gaat zorgen voor een van je ouders, broer of zus. Je rationaliseert het feit dat er geen balans is in geven en nemen. Je vermijdt relaties of gaat steeds zorgen, met voorbij zien van de zorg voor jezelf.
Zo heb je je beschermd om alleen te komen te staan of mensen te verliezen. Als je jong bent, ben je afhankelijk van je omgeving. Je overleeft het niet als er niemand voor je zorgt. In al deze gevallen kun je niet een eigen identiteit opbouwen. Een identiteit die je een basis geeft om je te handhaven in relaties of een relatie aan te gaan met je omgeving, de natuur en anderen. De prijs die je betaald hebt, is dat je je eigen verlangens en daarmee je gevoelens uitgeschakeld hebt en een houding ten opzichte van je omgeving gevonden hebt, die je de kans gaf om te overleven. Je hebt gezorgd dat spanningen verminderden of dat de spanning op jou afgereageerd werd en je hebt je aangeboden als kop van jut. Je hebt geleerd te vechten, te vluchten of je bevriest.ed
Je verdedigt je en blijft hopen dat de ander je begrijpt
Je verdedigt je en blijft verlangen en hopen dat de ander je zal begrijpen. Je bent angstig voor de boosheid of verdriet van anderen. Als kind was die angst terecht, want je had geen andere mogelijkheden dan je zelf de schuld te geven van gebeurtenissen. Als ik maar anders was dan zal mijn omgeving wel naar me luisteren. Je wordt een perfectionist, je doet steeds beter je best of een streber die met iedereen concurreert of een loser, want je denkt steeds dat jij faalt en alles aan jou ligt. Je vraagt je steeds af wat doe ik fout dat ik steeds weer in zulke situaties terecht kom. Je ziet niet dat de houding die je aanneemt een bescherming was om te overleven in een onveilige omgeving. Je blijft steeds hopen dat je begrepen gaat worden en ziet niet dat je omgeving het niet kan horen. Dat ligt niet aan jou, maar jij kunt niet zien dat de ander niet kan luisteren. Je hebt niet geleerd om woorden te vinden om die ervaring tot je door te laten dringen. Soms moet je afstand nemen, even een tijdje nadenken over wat er precies aan de hand is en voelen wat dat voor jou betekend heeft. Goede bedoelingen van anderen kan soms heel benauwend zijn.
Armoede, vroegkinderlijke scheiding van ouders door dood of ziekte van de ouders of andere belangrijke familieleden, ouders die zelf ouders hadden die hun behoeften niet onderkenden, waardoor transgenerationele overdracht plaats vindt, zijn oorzaken van houdingen die gebaseerd zijn op overleving. Deze kinderen groeien op in een gespannen omgeving, er is geen rust, er is geen ruimte om te overdenken wat er aan de hand is en daar woorden aan te geven. Het leven gaat door en je moet niet zeuren. Onbewust hebben deze herinneringen invloed op ons in deze tijd waarin corona ons beperkt.
Onderscheidt maken tussen vroegere herinneringen en nu
Als we het ons bewust worden dan zuchten we eens diep en pakken we ons leven weer op. We kunnen een onderscheid maken tussen vroegere herinneringen en het heden en kunnen ervaringen een plek geven, zodat ze niet door elkaar lopen tussen vroeger en nu. We kunnen in het heden blijven en herinneringen zien voor wat het was, - het is gebeurd -, - het is verleden tijd - en - toen was het niet leuk -, en nu is nu. Als het nu ook niet leuk is, word je niet op dezelfde manier bedreigd of overspoeld. Je bent niet meer bang voor een kort lontje van een ander of humeurigheid, als een ander klaagt en klaagt. Je kunt nog ademen en om je heen kijken en je oriënteren. Je kunt een beslissing nemen. Je kunt besluiten er iets van te zeggen of niks te zeggen of weg te gaan. Je bent niet meer afhankelijk. Je hoeft het niet op te lossen, je kunt even afstand nemen. Je kunt rustig moeilijke dingen zeggen en rustig blijven bij de reacties daarop. Je kunt je zelf herpakken. Het is wel een lange weg te gaan, en het is hard werken, maar daarmee vind je je eigen zelfbeschikking weer terug en kunt anderen via je eigen levenservaringen steunen in hun weg.